Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης, συγγραφέας 

• Ποια είναι η αγαπημένη σου λέξη;   

         Λόγος

• Τι χρώμα έχει η ποίηση;   

         Πορφυρό. 

 

• Πώς είναι για σένα ο παράδεισος;  

        Ένα μπαρ, όλο ξύλο, παίζει παλιά καλή τζαζ, έχει τα καλύτερα ουίσκι, πολύ καπνό, όλο παλιόφιλους. 

• Αγαπημένο-α βιβλίο-α;  

Όλα του Παπαδιαμάντη, όλα του Ντοστογιέφσκι, όλα του Thomas Pynchon, όλα του Don DeLillo, το Αυτόματο του Θάνου Σταθόπουλου, οι Λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου του Ευγένιου Αρανίτση. Το Infinite Jest του David Foster Wallace. Και το Wittgenstein’s Mistress του David Markson. Και μερικές εκατοντάδες άλλα. 

 

•  Ποια θεωρείς την πιο υπερτιμημένη αξία της εποχής μας; 

        Το κοινωνικό success. 

• Αγαπημένος-η συγγραφέας; 

         Παπαδιαμάντης, Ντοστογιέφσκι. 

• Ο μεγαλύτερος φόβος; 

          Η τρέλα. Των άλλων. Η μαζική τρέλα. 

• Μια στιγμή ευτυχίας; 

        Τα λέμε με την αγαπημένη μου, σουλατσάροντας στο σύμπαν. 

• Μεγαλύτερη αδυναμία, ελάττωμα; 

          Η βιαστική απληστία. 

• Γιατί γράφεις;  

          Για να μη χαθούνε μερικά πράγματα στη λίμνη της λήθης. 

• Κάτι που μετανιώνεις;  

           Που δεν έμαθα να παίζω ντραμς. 

• Όρισέ μου για σένα την αμαρτία. 

          Το να κάνεις αυτά που θέλουν οι άλλοι, κι όχι αυτά που θέλεις εσύ. 

• Όρισέ μου για σένα την αγάπη.  

           Το να δίνεις ό,τι έχεις και, κυρίως, ό,τι δεν έχεις. 

•  Σε τι πιστεύεις; 

            Στο πάρε-δώσε βλεμμάτων, σωμάτων, πνευμάτων, ψυχών. 

•  Τι υπάρχει πίσω από κείνη την πόρτα;

             Το απόλυτο κενό. 

• Τι μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο;  

            Η ποίηση. Και δεν εννοώ την γραπτή, εννοώ την ανοξείδωτη ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργεί πράγματα που δεν υπάρχουν. 

• Τι δεν αντέχεις στη χώρα σου;  

        Όλα τα αντέχω. Όλα. 

• Τι αγαπάς σε σένα;  

         Την αισιοδοξία μου. 

• Μια παιδική σου ανάμνηση. 

        Τρώω ένα μήλο. Τραγανό και γλυκό. 

 

• Χάρισέ μου έναν στίχο.

      «Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα, βάλε στα όργανα φωτιά/ Να τιναχτεί, να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα/ Η τρομερή μας η λαλιά».




 

Νόπη Ράντη, σκηνοθέτης-ηθοποιός

• Ποια είναι η αγαπημένη σου λέξη;

      Η νοσταλγία.

• Τι χρώμα έχει το θέατρο; 

      Το θέατρο είναι ένα μαγικό καλειδοσκόπιο, δεν είναι χρώμα.

 

• Πώς είναι για σένα ο παράδεισος;
  
  Ο παράδεισος είναι η Ηλιάνα.
  
  
  
  
• Αγαπημένος προορισμός;
  
  
  Το Youkali.
  
  
  
  
• Ποια θεωρείς την πιο υπερτιμημένη αξία της εποχής μας; 
   
  Τη δημοσιότητα, που έγινε αξία δυστυχώς.
  
  
  
  
• Αγαπημένος-η συγγραφέας; 
   
  Ντίκενς, Τσέχωφ, Ουγκώ και μερικές δεκάδες ακόμα...
  
  
  
  
• Ο μεγαλύτερος φοβος; 
   
  Μια ζωή χωρίς αγάπη.
  
  
  
  
• Είσαι ερωτευμένη; 
   
  Μου την πέφτεις;
  
  

• Μεγαλύτερη αδυναμία, ελλάτωμα;

      Τα βιβλία, είμαι άρρωστη. Και γεμάτη ελλατώματα. Ελλατωματική.

 

• Γιατί παίζεις, γιατί σκηνοθετείς; 
   
  Για να ησυχάζω το μέσα μου, για να μην τρελαθώ και βασικά επειδή μπορώ.
  
  
  
  
• Αγαπημένος-η καλλιτέχνης; 
   
  Tom Waits, Leonard Cohen, Wim Mertens, Hopper, Modigliani και μερικοί δεκάδες ακόμη...
  
  
  
  
• Ορισέ μου για σένα την αμαρτία.
  
  
  Να έχεις και να μη δίνεις, να μη μοιράζεσαι.
  
  
  
  
• Ορισέ μου για σένα την αγάπη. 
   
  Το νόημα της ζωής.
  
  
  
  
• Σε τι πιστεύεις; 
   
  Στο αδύνατο, στο Impossible Dream.
  Και στην Οκτάνα.
  
  
  
  
• Τι υπάρχει πίσω από κείνη την πόρτα;
    
  Ας την ανοίξουμε...
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
• Τι σημαίνει αυτή φωτογραφία που μας έδωσες, ανάμεσα σε άλλες;                                      

        Μου την τράβηξε κάποιος σ'έναν σιδηροδρομικό σταθμό. Εγώ μέσα από έναν σπασμένο καθρέφτη. Και λίγο πριν είχαμε βρει σε μια γωνίτσα ένα νεκρό πουλί.  Σε μια αίθουσα αναμονής. Τι να περίμενε άραγε; Θα θυμάμαι πάντα εκείνη τη μέρα. Κάτι συνέβη εντός μου.

• Τι δεν αντέχεις στη χώρα σου; 
   
  Πατρίδα μου είναι η Τέχνη. Αυτό που με πληγώνει πανανθρώπινα είναι ο ρατσισμός.
  
  
 

• Μια παιδική σου ανάμνηση. 
   
  Να τρέχω ανάμεσα στις ανθισμένες αμυγδαλιές, να προλάβω τον πλανόδιο που πουλούσε τα καραβάκια με τη βανίλια μέσα.
  
  
• Ενα αγαπημένο σου κομμάτι απ'το θέατρο; 
   
  “Τί να κάνουμε; πρέπει να ζήσουμε! Θα ζήσουμε, θα ζήσουμε πολλές μέρες αράδα κι ατέλειωτα βράδια. Θα υποφέρουμε υπομονετικά τις δοκιμασίες που μας στέλνει η μοίρα. Θα δουλεύουμε για τους άλλους και τώρα και στα γηρατειά μας-χωρίς ξεκούραση.. Κι όταν έρθει η ώρα μας, θα πεθάνουμε αθόρυβα, χωρίς παράπονο. Κι εκεί, πέρα απ το μνήμα μας , θα πούμε πως υποφέραμε, πως κλάψαμε, πως η ζωή μας πίκρανε κι ο Θεός ίσως μας σπλαχνιστεί. Και τότε θα δούμε τη ζωή φωτεινή, χαρούμενη, ωραία. Θα χαμογελάμε και θα κοιτάμε πίσω τα τωρινά μας βάσανα και τις πίκρες με χαμόγελο-και θ'αναπαυτούμε... Πιστεύω! Πιστεύω θερμά,με πάθος! Θ'αναπαυτούμε..
  Θ'ακούμε τους αγγέλους. Θα δούμε τον ουρανό στολισμένο μ'αστέρια. Θα δούμε πως όλη μας η κακία εδώ κάτω στη γη,όλα μας τα πάθη,όλοι μας οι πόνοι,θ'αφανιστούνε και η ζωή μας θα γίνει γλυκιά ,ήρεμη,τρυφερή σαν χάδι... Πιστεύω!.. Πιστεύω... “ Αντον Τσεχωφ
   
• Αγαπημένος-η σου σκηνοθέτης ;   

         David Lynch, Andrei Tarkovsky, Peter Brook και μερικές δεκάδες ακόμα...

• Με ποιά λέξη ή φράση θα περιέγραφες τον εαυτό σου;

         "Do I dare disturb the universe?" T.S.Eliot

• Τι θα έλεγες στους μαθητές σου μόνο με μια φράση;
  
  “Ερχεται η μέρα που θα γίνουν άστρα τα όνειρα και η πόλη θα γεμίσει γιασεμιά”
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  

 

Παναγιώτης Κουντουράς, σκηνοθέτης

•  Ποια είναι η αγαπημένη σου εικόνα;

Με απόλυτη ειλικρίνεια θα επιμείνω τοπικά. Η εικόνα του λιμανιού με οπτική από την πλευρά του Πύργου. Εκείνη τη στιγμή που ο ήλιος δύει, μεταμορφώνοντας κυριολεκτικά την πόλη. Τα χρώματα σε συνδιασμό με το γνώριμο ηχοτοπιο (αναγκαίο το sound design), η αίσθηση της πόλης που αλλάζει. Στο σινεμά οι διευθυντές φωτογραφίας το αποκαλούν Magic Hour και ψάχνουν σαν τρελοί με τους σκηνοθέτες τους την ιδανική τομή στην αλλαγή του φωτός. Χάρη στο κινηματογραφικό διαμάντι που λέγεται Φεστιβάλ, καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο έχουν βιώσει τη διαφορετικότητα στην αύρα της πόλης. Μπορεί να λέω τα άπειρα κακά για αυτά που με ενοχλούν στον τόπο μου. Όμως αυτό το απέραντο κινηματογραφικό στούντιο που λέγεται Θεσσαλονίκη νομίζω πως έχει κάτι το ξεχωριστό.

• Πώς είναι για σένα ο παράδεισος;

Παράδεισος στη σκέψη μου είναι η κατάκτηση της ευτυχίας. Να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Να έχεις κοντά σου ανθρώπους που αφήνουν τις μάσκες τους στην κρεμάστρα. Να δημιουργείς και ασταμάτητα να καταγράφεις τα ερεθίσματα που λαμβάνεις γύρω σου. Παράδεισος είναι να είσαι αληθινός, απλά ο εαυτός σου. Απαλαγμένος από τα πρέπει και τους άτυπους κανόνες της καθημερινότητας. Να ζείς το δικό σου όνειρο και να μετατρέπεις την τρέλα σε γιορτή. Ακόμα και αν δεν βρείς τελικά την ευτυχία, ακόμα και αν δεν κατακτήσεις τον παράδεισο που είχες φανταστεί για τον εαυτούλη σου. Τουλάχιστον θα έχεις προσπαθήσει. Ομως ο επιμένων νικά δε λένε;

• Αγαπημένος προορισμός;

Αν αναφέρεστε σε ταξιδιωδικό προορισμό τότε με σιγουριά αυτός είναι η Κωνσταντινούπολη. Μιας και ξεκινήσαμε με εικόνες τη συνομιλία μας θα επιμείνω ξανά σε αυτές. Λατρεύω τα ταξίδια και νιώθω πραγματικά τυχερός για τους προορισμούς που είχα τη χαρά να ζήσω απο κοντά. Από το Λονδίνο μέχρι τη Νέα Υόρκη, όμως τα ταξιδιωτικά Like χτυπάνε κόκκινο στο Βόσπορο. Η κουλτούρα, τα αρώματα η αίσθηση και το μεγαλείο ενός συνδιασμού πραγμάτων που υπάρχουν γύρω σου. Παρόλα αυτά, λάτρεψα τον τρόπο που η Νέα Υόρκη ζει στον παλμό της τέχνης. Μια καθημερινή επανάσταση που σε αναγκάζει επαναπροσδιορίσεις αυτά που θεωρούσες ως νοητά όρια στη δημιουργία. No limits, θαύμασα τους ρυθμούς της. Από εκεί και πέρα υπάρχουν οι προορισμοί της στιγμής. Μια έντονη μέρα κυλά ή τελειώνει και δεν βλέπεις την ώρα να βρεθείς κοντά στους ανθρώπους που έχεις την ευτυχία να αποκαλείς φίλους. Μέσα σε ένα πλατώ, ένα ραδιοφωνικό στούντιο, ένα σπίτι που θα μοιραστείς μαζί τους τη στιγμή. Ο καλύτερος προορισμός της μέρας. Σπουδαίο πράγμα η φίλια. Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα.

• Ποια θεωρείς την πιο υπερτιμημένη αξία της εποχής μας;

Την φιλοτιμία, ειδικά στη γενιά μας. Οι σημασία αυτής της αξίας έχει κυριολεκτικά αντιστραφεί. Έχει γίνει ευχή και κατάρα του κάθε νέου που επιθυμεί να σέβεται τον εαυτό του. Την κατακτάμε χάρη στο σπουδαίο έργο των γονιών μας, νομίζουμε πως στην πορεία μας κάνει αρεστούς σε ένα ευρύτερο σύνολο, επαγγελματικό ή κοινωνικό καθαρά. Δε γουστάρω να πατάνε πάνω στη θέληση μας να είμαστε εργατικοί, συνεπείς ή πρόθυμοι να προσφέρουμε. Η ανάγκη πάντα ήταν αντικείμενο προς εκμετάλευση. Νομίζω πως στην Ελλάδα έχουμε ξεπεράσει τα όρια. Θέλω να νιώθουμε φιλότιμοι γιατί πραγματικά το πιστεύουμε μέσα μας και όχι γιατί το θέλουν κάποιοι που θα πατήσουν κακοπροαίρετα σε αυτό. Η γενιά μας πρέπει να βγάλει εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Η μόνη λύση που έχω σκεφτεί για την ώρα και σίγουρα αυτό που λέω δεν είναι επαναστατικό. Όλοι το έχουμε σκεφτεί.

•  Αγαπημένος-η σκηνοθέτης;

Ο Ντάρεν Αρονόφσκι. Οπαδός κάθε κινηματογραφικού του παιδιού. Ταινίες διαφορετικές, ποτισμένες με έντονα συναισθήματα και τρομακτικά πολλές φορές ευρήματα. Από το Pi μέχρι και τον Μαύρο Κύκνο, ο δημιουργός αυτός γεμίζει με ένταση το μυαλό. Δίνει τροφή στη σκέψη και η αισθητική του αποκαλύπτει συνεχώς απρόβλεπτες πτυχές στην πορεία της φιλμογραφίας του. Οι κινήσεις της κάμερας, η δραματουργία, ο αφηγηματικός χαρακτήρας της μουσικής. Ανυπομονώ να δω τον πανάκριβο Νώε. Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, Κρόνεμπεργκ, Τρίερ, Ταραντίνο, Γουγκ Καρ Βάι, Νόλαν, Ροντρίγκεζ, Κόπολα, Σπίλμπεργκ, Τζόε Ράιτ είναι μερικά από τα ονόματα δημιουργών που θαυμάζω και σέβομαι απεριόριστα.

•  Ο μεγαλύτερος φοβος;

Τα όνειρα να μη βγουν αληθινά. Πιστεύω σε αυτά, ζωτικής σημασίας θα τα χαρακτήριζα. Τρέμω στην ιδέα του να μην καταφέρω να φέρω εις πέρας τις επιθυμίες μου. Το κυνήγι της ευτυχίας που ίσως να εξασφαλίσει την έννοια του παραδείσου που λέγαμε. Δεν είναι μόνο οι επαγγελματικές αξίες στη ζωή, αν αυτό προκύπτει απο τα λεγόμενα. Για την ώρα οι φόβοι δίνουν ώθηση και νόημα σε αυτά που κάνω. Ίσως να προτιμούσα να ζω χωρίς αυτούς. Ίσως; Πιθανότητες στο παιχνίδι της κουβέντας μας. Μισώ τις πιθανότητες.

• Μια στιγμή ευτυχίας;

Χριστούγεννα 2010, θέατρο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ. Το θεατρικό Μιούζικαλ "Καλά Χριστούγεννα Κύριε Σκρούτζ" του Άγγελου Ανδρεόπουλου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου. Δεν ξέρω αν ήταν τύχη ή κάρμα το ότι βρέθηκα σε αυτή την απίστευτη παραγωγή. Το να ερμηνεύω το θεότρελο Πνεύμα των Παρόντων Χριστουγέννων για δυο περίπου μήνες, με αυτούς τους συνεργάτες και με αυτή την αποδοχή από τον κόσμο ήταν ότι πιό όμορφο έχω βιώσει. Τα παιδικά χαμόγελα, το θερμό χειροκρότημα και οι ξεχωριστές στιγμές της κάθε παράστασης. Θυμάμαι πως μετρούσα τις μέρες αντίστροφα για το τέλος. ''Θα μπορούσα να το κάνω αυτό για πάντα'' ναι, αυτό έλεγα. Ήταν κυριολεκτικά μια γιορτή που σκορπούσε χαρά και συγκίνηση στους θεατές. Δεν ξέρω αν θα βρεθεί αυτό το έργο ξανά μπροστά μου. Εκείνες τις μέρες ήμουν ευτυχισμένος. Γιατί ταξίδεψα τέσσερα χρόνια πίσω; 

• Μεγαλύτερη αδυναμία, ελλάτωμα;

Ο εγωισμός άλλοτε είναι παγίδα και μερικές φορές χρήσιμος σύντροφος. Το βασικό ελλάτωμα που συνεχώς μου υπενθυμίζουν οι φίλοι είναι το ότι δεν μπορώ να επικεντρωθώ σε ένα πράγμα. Όλα να γίνονται μαζί. Αυτός είμαι, ίσως κάποτε πράγματι να αφοσιωθώ σε ένα και μοναδικό τρόπο έκφρασης. Για την ώρα νιώθω την ανάγκη να επικοινωνώ πολύπλευρα, από διαφορετικό βήμα κάθε μέρα. Από εκεί και πέρα τα ελλατώματα πολλά, οι αδυναμίες περισσότερες. Ανοίγομαι εύκολα, μου αρέσει να είμαι ειλικρινής. Θα σταματήσω εδώ.

• Γιατί σκηνοθετείς;

Η σκηνοθεσία στο θέατρο, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο ή τη διαφήμιση ποτέ δεν είναι ατομικό sport. Αυτός που φέρει λοιπόν τον τίτλο του σκηνοθέτη πρέπει να μεταδώσει τον ενθουσιασμό και την πίστη του στο project, να διαχειριστεί το κινηματογραφικό μέσο, να συνθέσει τη δραματουργία, να χτίσει κάδρα με βάση την κινηματογραφική γλώσσα, να μεταδώσει την αισθητική ταυτότητα που επιθυμεί για την αφήγηση της ιστορίας. Με λίγα λόγια να εμπνεύσει και μοιράσει σε όλους κομμάτια του εαυτού του. Ποτέ όμως δεν πρέπει να έχει παρωπίδες. Εκεί γίνεται ατομικό sport και η μαγεία χάνεται. Ίσως για όλα αυτά λοιπόν να μου αρέσει να φέρω την ευθύνη του συνόλου. Λατρεύω τους συνεργάτες και τις καλλιτεχνικές σχέσεις που δημιουργούνται. Η ταμπέλα του σκηνοθέτη δεν μου ακούγεται όμορφα. Νιώθω την ανάγκη να εκφραστώ με εικόνες. Από εκεί ξεκινούν τα πάντα. Ο κάθε τομέας της παραγωγής με ιντριγκάρει ξεχωριστά. Είμαι χαρούμενος για κάθε παραγωγή, μικρή ή μεγάλη. Λατρεύω τη στιγμή που θα βγάλουμε όλη η ομάδα την αναμνηστική φωτογραφία και θα θυμόμαστε την αξία της στιγμής. Χαμόγελα που κρύβουν αλήθεια. Ακόμα και αν είναι εφήμερα.

• Κάτι που μετανιώνεις;

Ουδείς αναμάρτητος και ουδείς άσφαλτος όπως λέει και μια μεγάλη λαική αηδός. Θα ήταν θράσος να πώ πως δεν μετανιώνω για τίποτα. Έχω πληγώσει, έχω πληγωθεί. Δράση, αντίδραση.

• Ορισέ μου για σένα την αμαρτία.

Αμαρτία είναι να υπομένεις τα πρέπει που ορίζει το ''φαίνεσθαι'' και να μην εστιάζεις στην ουσία. Να μην κυνηγάς τα όνειρά σου και να μη χαίρεσαι με τη χαρά των άλλων. Life is too short!

•   Ορισέ μου για σένα την αγάπη.

Η αγάπη είναι εξίσωση. Ένα σύνολο πραγμάτων που μαζί δημιουργούν το συναίσθημα. Δεν ορίζεται. Αλλιώς αγαπάς τους γονείς σου, αλλιώς την ερωτική σου σύντροφο, αλλιώς τους φίλους και διαφορετικά τη δουλειά σου. Σημασία έχει να μπορείς να αγαπάς. Δεν ξέρω τον επίσημο ορισμό της αλλά προτιμώ να μην τον ανακαλύψω. Μερικά συναισθήματα αρκεί να υπάρχουν.

• Σε τι πιστεύεις;

Στο Θεό, στη δύναμη του ανθρώπου, στη φιλία, στο άρωμα του εσπρέσο, στους RAMMSTEIN, στην τέχνη. Έμφυτη τάση το να πιστεύουμε. Δίνει ελπίδα και νόημα. Από τα πιό σύνθετα ως τα πιό απλά πράγματα που υπάρχουν γύρω μας. Δεν πιστεύω στον ΠΑΟΚ.

•  Τι υπάρχει πίσω από κείνη την πόρτα;

Λευκό φώς, η αίσθηση του αγνώστου. Προσπαθώ να ακούσω τον ήχο που κρύβεται όμως τίποτα δεν προδίδει αυτό που θα δω. Με αναγκάζουν να φτάσω κοντά σε αυτή την πόρτα. Δε θέλω.

•   Τι μπορεί ν'αλλάξει τον κόσμο;

Επαναλαμβάνομαι: η πίστη στα όνειρα. Ο κόσμος ακολουθεί τη δική του φυσική ροή. Ο καθένας μας μπορεί να την επηρεάσει. Οι τρόποι πολλοί όμως ας ξεκινήσουμε κοιτώντας απλά γύρω μας.

• Τι δεν αντέχεις στη χώρα σου;

Απεχθάνομαι τις καλοστημμένες θεατρικές παραστάσεις του παραλόγου, από ανθρώπους που εκπροσωπούν ένα σύνολο. Όλοι είναι απλά ρόλοι και ερμηνεύουν εξαιρετικά την αποστολή τους. Αν μιλήσω για αυτά που δεν αντέχω δε θα αλλάξει κάτι. Υπομένω, δέχομαι τους φραγμούς και τα εμπόδια. Συνεχίζω. Μερικοί μιλούν για αντίσταση. Έχω βρεί τα αντίδοτά μου.

• Τι αγαπάς σε σένα;

Δεν μπορώ να απαντήσω. It feels quite strange!

• Μια παιδική σου ανάμνηση.

Η πρώτη μου επίσκεψη σε κινηματογραφική αίθουσα. Οι τότε κυκλοφορίες της DISNEY νομίζω κομβικές και στιγμή που βίωσα για πρώτη φορά την εμπειρία της μεγάλης οθόνης ξεχωριστή. Ας είναι καλά οι γονείς που από εκείνη τη μέρα και μετά δεν έβαλαν φραγμό στις συνεχόμενες προσπάθειες να τους τρέχω στα σινεμα. Και το καλύτερο σημείο της ιστορίας; Εκείνη την πρώτη φορά στο Ράδιο Σίτυ, ήταν που ζήτησα να μάθω πως συμβαίνει όλο αυτό το μαγικό με το φώς. Επισκέφθηκα την καμπίνα του μηχανικού. Ο ευγενέστατος κύριος με χαρά με ξενάγησε στο βασίλειο της μοναχικής καμπίνας. Οι μπομπίνες, τα κομμάτια φίλμ, η μηχανή προβολής.  Αυτός ο κύριος, 15 χρόνια μετά ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές στους ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ. Κάθε φορά που συναντώ τον κύριο Γιώργο, ταξιδεύω πάντα στο παρελθόν μιας παιδικής ανάμνησης ταυτισμένης με μια σημαντική δημιουργική μου στιγμή.

•    Μια αγαπημένη σου ταινία;

Θα παραμείνω σταθερός σε μοτίβα Αρονόφσκι.THE FOUNTAIN (H Πηγή της Ζωής). Θεματική ο έρωτας και η αναζήτηση της αυτογνωσίας μέσα από τρεις διαφορετικές διαδρομές στο χώρο και το χρόνο. Η εξασφάλιση της αιώνιας αγάπης μέσα από τη δίοδο του θανάτου. Οι καθηλωτικές ερμηνείες των Χιού Τζάκμαν και Ρέιτσελ Βάιζ με αλληγορικές διαθέσεις και άφθονες ποιητικές εικόνες δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που σφίζει από συναίσθημα. Σε αυτό συμπράτει φυσικά και το εμπνευσμένο soundtrack του Κλίντ Μάνσελ που είναι επίσης το αγαπημένο μου. Ένα φίλμ που προβληματίζει, μένει καιρό στο κεφάλι μας και το προτείνω με χαρά στους φίλους αναγνώστες σας.

•    Κάτι που ακόμα δεν έκανες;

Οι προορισμοί που περιμένουν, οι φίλοι που δεν γνώρισα ακόμα, οι θεματικές με τις οποίες θα ήθελα να καταπιαστώ στην καλλιτεχνική πορεία. Για την ώρα ας είμαστε καλά και ποτέ μοναχικά.

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Σπύρος Παλούκης, φωτογράφος-εκδότης

 

• Ποια είναι η αγαπημένη σου εικόνα;

Οι φωτογραφίες του Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν. 

• Το αγαπημένο σου έργο τέχνης;

Ο «Πυγμαλίωνας», ο διάσημος πίνακας του Βέλγου ζωγράφου Πολ Ντελβό.

• Πώς είναι για σένα ο παράδεισος;

Δίχως ίντερνετ και κινητό. 

•  Αγαπημένος προορισμός;

Το ταξίδι μου στο Βέλγιο, που συνοδεύεται πάντοτε από μια επίσκεψη στη Γάνδη και μια μεγάλη βόλτα στις Βρυξέλλες. 

•  Ποια θεωρείς την πιο υπερτιμημένη αξία της εποχής μας;

Τη μάχη για τα like στο facebook.

• Αγαπημένος καλλιτέχνης;

Helmut Newton. 

•    Ο μεγαλύτερος φόβος;

Να παγιδευτώ σε μια δίνη που με τραβάει προς τα κάτω, χωρίς να μπορώ να αποδράσω.

•  Μια στιγμή ευτυχίας;

Όταν βγήκε το πρώτο μου βιβλίο, με τίτλο «ο Καρλομάγνος και η κάμερα με τα μυστικά». 

•   Μεγαλύτερη αδυναμία, ελάττωμα;

Ό,τι κολλάει το μυαλό μου. 

•       Γιατί ασχολήθηκες με τη φωτογραφία;

Για να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους. Για να ταξιδέψω, να ακούσω ιστορίες, να δω και να γνωρίσω τον άλλο κι εμένα. 

•      Κάτι που μετανιώνεις;

Δεν μου έρχεται κάτι στο μυαλό. 

•          Όρισε μου για σένα την αμαρτία.

Να μην κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου και να ξοδεύεσαι σε σχέσεις, οθόνες και ενέργειες που απλούστατα σε αποπροσανατολίζουν. 

•     Όρισε μου για σένα την αγάπη.

Να μπορείς να βάζεις τον άλλο δίπλα σου και όχι απέναντί σου. 

•   Σε τι πιστεύεις;

Στην ειλικρίνεια. Στη σκληρή δουλειά. Στις συμπτώσεις. 

•   Τι υπάρχει πίσω από κείνη την πόρτα;

Φωτογραφίες, ταξίδια και δυο πολύ αγαπημένοι μου άνθρωποι.  

• Τι μπορεί ν'αλλάξει τον κόσμο;

Η ομορφιά.

•    Τι δεν αντέχεις στη χώρα σου;

 Το χαμηλό ταβάνι που προκαλεί η μιζέρια.

•     Τι αγαπάς σε σένα;

Ό,τι κολλάει το μυαλό μου και δεν το βάζω κάτω μέχρι να καταφέρω αυτό που έχω κατά νου. 

•    Μια παιδική σου ανάμνηση.

Να είναι καλοκαίρι, να είναι η ώρα του μπλε λίγο προτού νυχτώσει κι εγώ να παίζω μπάσκετ στις αλάνες της Έδεσσας.

•   Κάτι που ακόμα δεν έκανες;

Οικογένεια. 
 

www.spyrospaloukis.com